Hoe ga je om met de dood van een ander?
Rouwen om de dood? Vroeger was ik heel erg bang voor de dood. Het oneindige in tijd en ruimte gaf mij een onbehagelijk gevoel. Wie ben je dan als er niets is?
De dood hoort bij het leven en toch zijn veel mensen er heel erg bang voor.
Maar wat is de dood eigenlijk en waarom zijn we zo bang voor het oneindige?
De dood is voor ons mensen complex. De complexiteit komt doordat wij geprogrammeerd zijn om grip te houden op onze toekomst. Zolang we leven en daar energie uit halen komt dat door de doelen die we stellen voor de toekomst. We koesteren de zekerheid in een onzekere wereld.
Die wereld is onzeker omdat je nooit weet wanneer de dood zich aanmeldt om een einde te maken aan deze periode van leven.
Het is de angst voor de dood dat ervoor zorgt dat we als mens overbodig voorzichtig leven. Elk risico dat het leven mogelijk kan verkorten proberen we uit te sluiten. Daarnaast houden we onze kop liever diep in het zand dan dat we nadenken over de dood die zich gegarandeerd zal aanmelden.
De dood geeft angst maar is dat terecht?
In de stoïcijnse filosofie zeggen ze er dit over: Zolang jij er bent is de dood er niet, wees dus niet bang, want zodra de dood komt ben jij er niet.
Dat is een nogal rationele gedachte die filosofen zo graag hanteren. Met de ratio naar de emotie kijken en toch blijven voelen welke lessen de emoties voor je betekeningen in je eigen reis van dit leven.
De dood is een zekerheid, zekerheid is wat we verlangen en toch zijn we bang voor het einde.
Waarom zijn we bang voor het einde?
Omdat het ons is geleerd door de kerk die nog steeds dominant in ons dna is verweven.
De dood is in mijn optiek de beloning voor het leven. Tijdens het leven moet je groeien, leren en onderzoeken wat het leven voor jou betekend. In het boeddhisme wordt geloofd dat we weer terugkomen als ons leven nog niet voltooit is. Met voltooit bedoelt men dan dat je geleerd hebt dat het belangrijkste leven hier op aarde bestaat uit liefde en harmonie en dat deze componenten voor een boeddhist hetzelfde zijn. We zijn allemaal één
Die liefde en harmonie is energie die je zelf aan het leven kunt geven door zaken die het ego denken aanzetten te elimineren.
Wat is rouwen om de dood?
Rouwen om de dood is iets dat veel meer zoogdieren doen. Met name sociale dieren nemen de tijd om het verdriet van het verlies intens te voelen. Maar wanneer begint dat rouwproces en hoe kan je dit goed ondergaan?
Laten we eerste even onderzoeken wat rouw is:
Wanneer je verdriet hebt omdat je iemand waarmee je het leven hebt gedeeld moet gaan missen, wat voel je dan eigenlijk?
Rouwen om de dood gaat verder dan het gemis van de overledene. Het verdriet heeft vooral met jezelf te maken. Je mist iemand omdat je inmiddels met elkaar verweven bent geraakt tot één persoon. Je voelt je ontmanteld en alleen en voelt je letterlijk door midden gebroken.
Dit proces zie je bij heel veel mensen ontstaan en de oorzaak van dit verdriet zit hem in hoe wij naar de dood kijken en hoe wij onze eigen identiteit ontwikkelen.
Vooral binnen relaties en familie zie je dat het verdriet extreem heftig kan zijn en zo kan de dood een heftig trauma worden die je de rest van je leven bij je draagt. Daarom is rouwen essentieel voor je eigen persoonlijke ontwikkeling.
Het rouwproces binnen de westerse maatschappij start feitelijk veel te laat. Het zou moeten beginnen met een andere gedachte dan dat je eigenschap hebt over het leven van een ander. We zijn hier maar tijdelijk en dat geld niet alleen voor jou. Uiteindelijk geven we het lichaam terug aan de natuur waar ons fysieke lichaam een voedingsbron is voor nieuw leven.
Reïncarnatie is geen geloof maar een wetenschap.
Daar waar het lichaam tijdelijk is zal de ziel doorleven in onze gedachtes. De dood is dus volgens het boeddhisme en de stoïcijnse filosofie slechts een biologische reactie terwijl de ziel zal blijven bestaan in de herinnering van een ander.
Door te beseffen dat de relatie die je hebt met een ander slechts tijdelijk is, groeit ook het verlangen om positieve herinneringen te koppelen aan de gedachte over die relatie. Rouwen begint dus niet bij de dood maar bij het besef van de dood.
Je kunt jezelf voorbereiden op de dood van jezelf en die van je geliefde door te accepteren dat je geen bezit bent van elkaar. De vrijheid die je hebt in dit leven, waardoor je jezelf kunt ontwikkelen, wordt beperkt wanneer je een emotioneel bezit bent van een ander.
Rouwen is dus een levenslang traject die oefening nodig heeft.
Wat als de dood er is?
Je zult merken dat wanneer je gaat inzien dat de dood een vast gegeven is, maar dat je niet weet wanneer het zich aanmeldt, zul je makkelijker kunnen omgaan met het verlies van een ander. Je weet dat het je kan overkomen dus je kunt het mentaal en emotioneel voorbereiden door vriendelijk te zijn en samen het leven te vieren voordat de dood er is.
Toch zal elke dood van een geliefde altijd een intens verdriet geven. Maar hoe ga je daar mee om?
Hier in het westen hebben we een bijzondere relatie met het rouwproces.
Ten eerste worden we als dood mens gekoeld en bewaard. Soms wel een week lang. Die week is voor onze ziel tergend lang. In die periode ben je bezig met verplichtingen waarmee je als rouwend persoon wordt belast. Uitvaart regelen, kaarten schrijven, condoleance regelen, mensen te woord staan die ook verdriet hebben en ga zo maar door. Rouwen is niet mogelijk omdat de persoon die moet rouwen bezig is met administratie.
En dit is dus alleen in het westen het geval.
Rouwen om iemand die is overleden zou niet moeten worden overspoeld met zaken die je moet regelen voor andere.
Wat zou dan een goed rouwproces zijn?
Wanneer je niet goed rouwt kun je dit vergelijken met een traumatische gebeurtenis. Bij een trauma die niet verwerkt is heb je vaak last van herbelevingen. Dat komt wanneer een gebeurtenis de herinnering aan het trauma oproept. De herinnering geeft dezelfde angst als de gebeurtenis die het trauma heeft veroorzaakt. Bij verkeerd rouwen gebeurt hetzelfde.
Als je niet goed rouwt zal elke herinnering een negatief effect hebben op jouw emotionele energie. Je zult bij iedere herinnering hetzelfde verdriet voelen als tijdens het rouwproces. Dat willen we niet voelen dus blokkeren we dat gevoel door onze kop in het zand te duwen.
Maar net als een opgeblazen ballon die je onder water drukt zal deze bij het verliezen van kracht weer naar boven komen. Hoe langer en vaker je de ballon onderdompelt des te harder het weer boven komt. Het is beter om wacht lucht te laten ontsnappen uit de ballon zodat het niet zo krachtig boven komt. Verdriet kun je zien als die ballon en je wilskracht om niet te voelen is de kracht die de ballon onder water houdt. Bij het verliezen van de wilskracht zal de emotie hard naar boven ploppen. Rouwen is lucht ui te ballon halen zodat het verdriet krachteloos raakt.
Binnen de vele andere stromingen buiten het christendom en de elite wetenschap wordt de dood als bevrijding gezien. De eeuwige ziel is losgekomen van het tijdelijke lichaam die door de ziel werd bewoond. De dood betekend niet dat de persoon die overleden voorgoed is verdwenen. Die ziel van de ander vindt berusting in de herinnering die je over die persoon hebt.
Wanneer je het lichaam begraaft, begraaf dan met het dode lichaam alle negatieve herinneringen. Het liefst binnen een dag zoals bij de inheemse bevolkingen en moslims en het jodendom, omdat de tijd van onzekerheid en verdriet iedere dag groeit. De negatieve herinneringen worden dan samen met het lichaam verteerd en er alleen nog een positieve energie overblijft.
Wil je een fysieke vergelijking?
Wanneer je denkt aan de persoon die je mist dan ga je die ook voelen. De ziel heeft dan contact. Dat voelen is een belangrijk signaal. Want als je bij de herinnering, verdriet voelt geeft de ziel een negatief gevoel.
Want als de ziel energie is zonder lichaam dan wil die energie naar de plek zonder donkere karma. De ziel wil naar het licht en in dat licht zal de ziel je kunnen helpen. Wanneer er verdriet of angst is wacht de ziel tot je er klaar voor bent. Als energie; tijd en ruimte loos is, zijn de jaren die hier verstrekken alleen voor de levende beperkt.
Door goed te rouwen en je de negatieve gedachtes begraaft met het dode lichaam is er dus ruimte om contact te houden. De zielen die bij jouw dna horen zullen je verder begeleiden in dit leven als je er open voor staat. Waarom zou je wachten tot de zielen van het hiernamaals contact leggen op het moment dat het leven bijna geëindigd is?
Door je eigen ziel positief en vrij te houden zullen de zielen van het hiernamaals je helpen het leven te leren leven.
Rouwen om de dood is dus veel meer dan alleen even verdriet voelen. Met rouwen bepaal je zelf welke herinneringen voor jouw belangrijk zijn. De herinneringen die de ziel van de overledene en de ziel van je zelf herenigen. Tot het moment dat jij ook je lichaam moet loslaten.
En dat zal dan zonder angst en verdriet gaan omdat je weet dat je terug bent op de plek waarbij alles weer één is. En je gaat begrijpen dat de zielen van de ander eigenlijk een gedeelte van je eigen ziel is geweest.
Heb je wat hulp nodig bij het rouwen om de dood en het rustiger krijgen van de ziel bij extreme verdriet? Reishi helpt je op een gezonde manier te aarden doordat het in je lichaam helpt bij stressvolle situaties. Je koopt het hier.
Wil je meer weten over de Reishi paddenstoel? Lees dan dit artikel!
